Zofa, ki danes nostalgično hrani
tvojo držo, tvojo toploto,
sled tvojega nagiba
in senco tvojega telesa,
je sinoči objela
najino drhtečo tišino,
ko sva odkrila,
s predanostjo,
nov utrip.
Zadržala sva dih
in prisluhnila najinim poram,
med bežnim zdrsom oblačila
si se dotaknil moje kože
in najina pogleda sta se ujela,
povezana, drugačna.
Danes listje otožno zeleni,
molčečo zofo spremlja
nebesno sivi blues,
in nezadržno se usipa dež
moje melanholije.
Iz španščine prevedla Marjeta Drobnič.
El sofá que hoy atesora, nostálgico,
tu postura, tu calor,
la huella de tu escorzo
y la sombra de tu cuerpo,
anoche acogió
nuestro silencio estremecido
cuando descubrimos,
con devoción,
un latido nuevo.
Contuvimos la respiración
para escucharnos los poros,
en un descuido de mi ropa
me tocaste la piel
y nuestras miradas se encontraron
cercanas, distintas.
Hoy las hojas verdean tristes,
al sofá callado le acompaña
un blues de cielo gris
y cae la lluvia incesante
de mi melancolía.