prispel sem z dveh strani;
lahko grem le še naravnost.
čas za premislek prepognem v ptico
z večjim razponom od časa za premislek
in po tej optični prevari moram naravnost.
ko bi prepognil vodnjak odmevov,
srce polno želja,
sod poln zanikanj
in mi odgovor ne bi bil všeč,
kaj lahko bi storil?
z devetinštiridesetletno žensko si posteljo delil.
ali da je še sedemnajstletna in kaj naj potem?
to morda lahko napišem znova
zdaj s hrbtom proti zidu
da grem lahko samo še vzvratno:
rešitev kot za mačko
ki v zidu odkrije mačjo loputo
in skoznjo stopi zadenjsko.
če bi me kdo iskal
sem šel naravnost.
zbijejo ga na tla ter imajo
karate za umetnost obrambe.
kdor se mora braniti, je napadel prepozno.
nesporazum kot če se zaljubljenca branita drug pred drugim
in se imata za ljubitelja umetnosti.
on se zvečer vrne domov;
v veži se spotakne čez časopis.
zjutraj rane izginejo,
a pleskanje spalnice raje prestavi.
žena zahteva dober razlog
in on ji očita premalo odpornosti,
vedno je bolna, težko ji bo pleskal nad glavo.
reče mu, naj se prekvalificira v zdravilca z molitvijo,
saj je molitev napad na usodo.
obljubi ji, da bo poiskal predavanje.
ženo tako zelo ljubi,
da to komaj zmore braniti.
le poklical sem te še.
ko sem te dohitel, na tramvaj si skočila
in kje tako hitro si pustila tisti tleči otroški voziček,
si ga zagnala v jarek ali kaj.
hlapljiva ženska,
prekoplji me ob moji smrtni uri.
si sploh imela otroški voziček
ali sem si ga domišljal, kot iskro?
ne izogibaj se me zdaj, umiram od vprašanj.
medtem pri popravljavcu.
njegova uniforma najprej osmojena, potem ukinjena.
kljub vsemu ponoči z nožem praska dalje po žlebovih tramvajskih tračnic
in zbira prispevke za otroke s paralizo.
– če bi lahko kaj prodal, bi to storil.
toda ničesar nočejo imeti, celo mojega noža ne, celo ti ne.
moja žena se širi in hoče z mano na plesne vaje.
pa manj jej, pravim.
pa manj praskaj, pravi.
tramvaj je pridrsal brezhibno kot simulator
in popravljavec je proti tebi ponosno stegnil pločevinasto posodico,
ko si izstopila. zakorakala si skozenj,
kot da bi bil prvi lajnar, ki ti pride na pot.
Iz nizozemščine prevedla Katjuša Ručigaj.
van twee kanten kwam ik aangelopen;
kan alleen nog maar rechtdoor.
van de bedenktijd vouw ik een vogel
met een grotere spanwijdte dan de bedenktijd
en na dat gezichtsbedrog moet ik rechtdoor.
had ik een echoput gevouwen,
een hart vol wensen,
een vat vol nee-zeggerij,
en het antwoord was me niet bevallen,
wat had ik mogen doen?
het bed delen met een negenenveertigjarige vrouw.
of ze is nog zeventien en hoe moet het dan?
misschien kan ik het herschrijven
tot rug tegen de muur
en dat ik alleen nog maar achteruit kan:
een oplossing als voor een kat
die in de muur een kattenluik ontdekt
en er achterwaarts doorheen stapt.
mocht iemand me zoeken
ben ik rechtdoor gegaan.
ze schoppen hem omver en noemen karate
de kunst van het verdedigen.
wie zich moet verdedigen viel te laat aan.
misverstand als twee geliefden zich tegen elkaar verdedigen
en ze noemen zich kunstliefhebbers.
’s avonds komt hij thuis;
in de gang struikelt hij over een krant.
in de ochtend verdwijnen de wonden,
maar het verven van de slaapkamer stelt hij liever uit.
zijn vrouw eist een goede reden
en hij verwijt haar gebrek aan weerstand,
altijd is ze ziek, hij kan moeilijk boven haar hoofd verven.
ze zegt dat hij zich moet omscholen tot gebedsgenezer,
want het gebed is de aanval op het noodlot.
hij belooft een cursus te zoeken.
hij houdt zo veel van zijn vrouw
dat hij het nauwelijks kan verdedigen.
ik riep je nog.
je sprong op een tram toen ik je achterna kwam
en waar je die smeulende kinderwagen zo snel hebt gelaten
in een put gegooid of zo.
ijle vrouw,
spit me om in het uur van mijn dood.
had je wel een kinderwagen
of heb ik die erbij verzonnen, als een vonk?
ontloop me nou niet, ik rammel van de vragen.
ondertussen bij de reparateur.
zijn uniform eerst dichtgeschroeid dan wegbezuinigd.
toch blijft hij ’s nachts met een mes in de groeven van de tramrails krabben
en collecteren voor kinderen met polio.
- als ik iets kon verkopen zou ik het doen.
maar ze willen niets hebben, zelfs mijn mes niet, zelfs jij niet.
mijn vrouw dijt uit en wil met me op dansles.
eet dan wat minder, zeg ik.
krab dan wat minder, zegt ze.
de tram kwam vlekkeloos als een simulatie aanglijden
en de reparateur stak trots zijn collectebus naar je uit
toen je uitstapte. je liep dwars door hem heen
alsof hij de eerste de beste orgelman was.
