Maarten Inghels

Het gewicht van de wereld? Poëzie.
De lekkende kraan in mijn keel? Poëzie. Poëzie. Poëzie.
Wanneer ik mij verslik in mijn slaap en hoestend wakker
word? Poëzie.
Het zwijgen tussen twee hartslagen? Poëzie.
De papiersnee in mijn middelvinger? Godverdomse poëzie.
De ballon opblazen tot zijn maximale spanning? Poëzie.
Mijn geliefde weet waarheen wij de komende tien jaar op
vakantie gaan: naar poëzie.
Wat duwt de wind in mijn rug? De poëzie — of het gebrek
daaraan.
Wanneer het regent, bezoek ik de vissen. Poëzie?
Hoe mijn inkomen eruitziet vraagt mijn vader?
Noodgedwongen de poëzie.
Wat hebben ze voor een appel en een ei aan het circus
verkocht? De poëzie.
Europa? Poëzie.
Lapis lazuli? Poëzie.
De maan knipoogt? Geblinddoekte poëzie.
De eeuw geeuwt, en ik ben vrij. Poëzie.
Wie ben jij? vraagt u. De poëzie — ik ben er vaker niet dan wel.

Je tilt een steen op en het glipt in groten getale weg. Poëzie.
Wat roepen de toeschouwers luid en duidelijk wanneer ik
op mijn bek ga? Poëzie! Poëzie!

De achtste avond na mijn dood
Begraven mijn dubbelgangers mij op een plek waar
niemand me ooit terugvindt
Mijn dubbelgangers komen één dubbelganger tekort om
mijn kist te dragen
Schommelend dragen ze mij als een boot de bergen in
Langs een slingerend pad kruipt de kleine stoet omhoog
Na zeven uur marcheren vinden mijn dubbelgangers de
tunnel
Eén dubbelganger geeft op dat punt op en maakt
rechtsomkeer
Ze duwen de kist wanhopig voor zich uit
In het donkere gat
Ze konden me natuurlijk ook thuis in een oven steken
maar er moet altijd iemand op de knop drukken en
vanaf hoeveel graden zijn mijn gedachten verbrand?
Na de tunnel is het nog eens zeven uur marcheren
Het sneeuwt zwarte sintels
Mijn dubbelgangers vernielen alle bewegwijzering op hun
weg
Uiteindelijk komen ze bij een verlaten grijze bergweide

Ze graven een metersdiep gat in de grond
Er staat water op de bodem
Ik heb het ijskoud maar de kist zit te krap om mezelf
warm te wrijven
Ik hoor het ploffen van de harde aarde op het deksel
Blok, plok, vlok, mlok
Steeds doffer komt de wereld me toe
Ik behoor nu tot de ondergrondse dingen
Mijn dubbelgangers stampen met grote sprongen de aarde
aan

De avond na mijn dood
Komen mijn dubbelgangers samen om te drinken
Een teveel aan stoelen wordt weer weggezet
De fles gaat een paar keer rond tegen de klok in
Roekeloos groeien mijn dubbelgangers in hun rol
Ze oefenen mijn loopje en halfslappe handdruk
Ze experimenteren met mijn twijfelachtige seksualiteit
Ze laten schertsend mijn accent over hun tongen rollen
Ik leef in iedereen een beetje
Mijn dubbelganger die ik in geen jaren zag neemt het
hoogste woord
Die keer dat ik mijn mond bewoog en loog
Maar achter mij dubbelganger nr. 5 die praatjes maakte
Dubbelganger nr. 7 vond me al zo mager
En had me aangeraden hamburger na hamburger na
hamburger te eten
Wie nog lidgeld van het Internationaal Genootschap der
Officiële Dubbelgangers van Inghels moet betalen zwijgt
Iedereen houdt zich kranig het is ontroerend om te zien

Hoe gevoelens worden gespiekt bij elkaar
Er loopt één traan
Maar dat is uiteraard de schuld van een stofje
De zakdoek gaat een paar keer rond tegen de klok in
De zon gaat tergend langzaam onder
Mijn dubbelgangers trekken mijn huis als een handschoen
aan
Dubbelganger nr. 2 jat een dierbaar boek en stopt het
onder haar trui
Niemand ziet mij in het gat in de kast
Er wordt samengelegd voor een goedkope kist
Het is me duidelijk dat mijn dubbelgangers net zo gemeen
en arm zijn als ik
De laatste dubbelganger doet de deur dicht
Van mijn huis dat nu een andere ademhaling heeft

De vierde avond na mijn dood
Discuteren mijn dubbelgangers over
Wat te doen met mijn ontelbare gedichten
Gedichten over angsten en schaamtes
Gedichten over de dood die de mens in het gezicht uitlacht
Gedichten over brandende steden
Blijft over een ruime selectie aan gedichten over gedichten
Mijn gedichten zijn de som van verschillende geleende
gedachten
Mijn gedichten zijn spreekteksten voor een club van quasi-
-gelijkgestemden
Tevergeefs
Het Internationaal Genootschap der Officiële
Dubbelgangers van Inghels beslist
Per anonieme stemming en unaniem
Om mijn tientallen gedichten in een metalen ton te steken
Om die ton te verzwaren met steenpuin
Om die ton vol gedichten dicht te timmeren
Om die ton in zee te laten zakken
Wel 10.000 meter diep onder de zeespiegel

Voortaan zullen mijn dubbelgangers per beurtrol mijn
nieuwe gedichten schrijven
Gedichten over nieuwe ziektes
Gedichten over de eenzaamheid
Gedichten over de metamorfose
Deze gedichten worden op uitgekiende wijze in de markt
gezet
Het publiek merkt de decorwisseling amper op
Mijn dubbelgangers beleven herdruk na herdruk
En vergokken de opbrengsten

Carry me home, stranger,
your rudder is my passport.
When doubts surface
the moon breaks on barren land.

When the surf beats a hasty retreat
The admiral’s daughter ties
her hair with tang and hangs
the sailor’s laundry on necklaces of pearl.

Draw eyelids on reason, stranger,
give me refuge in your tear.
Where skeletons are scattered
the coast crawls out to pray.

Jouw reis rond de wereld in vierenveertig dagen:
Roemenië, Servië, Italië, Parijs, Luik, Edegem,
in Wilrijk, Antwerpen, een witte kist, het niets.
En dat terwijl tussen wieg en graf grosso modo
een langer leven past. Je groeit op, verdient het
om verliefd te worden op het strand van Barcelona,
het noorderlicht in Noorwegen te ontdekken,
je krijgt een kind, of twee, of drie, waarvoor
je wiegeliedjes zingt — nadien pas Napels zien.
Niet dit. We wilden een kans om met jou te praten
over je twee namen, de geur van tientallen
steden in je bloed, over maan en roos en vis.
Niet dit: nog tandeloos en al verloren zoon van Europa,
met je onbekende paspoort en kapotte kompas,
met twee ouders hun adresloze gemis.